Οι Μετανάστες
Πηγή Εικόνας: http://hungerstrike300.espivblogs.net
Η κατάληψη της Νομικής από τους 237 δυστυχείς μετανάστες, έστρεψε και πάλι τα φώτα της δημοσιότητας, σ’ ένα θέμα που όχι μόνο δεν έχει λύση, αλλά όσο πάει θα γίνεται και οξύτερο.
Γύρω στις 3:30 αργά το βράδυ της Πέμπτης, οι πρώτοι μετανάστες που τις προηγούμενες μέρες, είχαν καταλάβει ή είχαν βρει καταφύγιο στο κτίριο της Νομικής, έκαναν την εμφάνισή τους στην έξοδο του κτιρίου, κρατώντας και τα «υπάρχοντά» τους κυρίως τα στρώματα και τις κουβέρτες, που αποτελούσαν τα πρόχειρα κρεβάτια τους και τα σκεπάσματά τους γι αυτές τις μέρες. Πολλοί εκείνη τη στιγμή από το κυβερνητικό επιτελείο κυρίως, αλλά κι από όσους παρακολουθούσαν την εξέλιξη της υπόθεσης αυτές τις μέρες, που είχε γίνει και το θέμα των ημερών έβγαλαν ένα «ουφ» ανακούφισης, για την ειρηνική τροπή που είχε πάρει η προσωρινή λύση στο θέμα. Άλλοι ίσως να μην έμειναν και τόσο ευχαριστημένοι. Πιθανόν κάποιοι να περίμεναν ή και να επιδίωκαν μια επέμβαση της αστυνομίας και με δεδομένο το ότι εκτός από τους «αλληλέγγυους», κανείς δεν γνώριζε τι είδους άτομα κυκλοφορούσαν μέσα στις αίθουσες της Νομικής, κανείς επίσης δεν μπορεί να υποθέσει ποια εξέλιξη θα είχε μια βίαιη επέμβαση της αστυνομίας, καθώς σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαν να συμβούν και τα χειρότερα. Πολλοί σίγουρα φοβόντουσαν και πολλοί πιθανόν να επιδίωκαν έναν δεύτερο Δεκέμβρη του 2008, που ποιος ξέρει και πως θα μπορούσε να εξελιχτεί με δεδομένη την άσχημη κατάσταση της χώρας. Αυτό ευτυχώς για την ώρα δεν συνέβη και η κρίση προσωρινά εκτονώθηκε. Αλλά φυσικά το γενικό θέμα δεν λύθηκε και οι προοπτικές για κάποια λύση στο μέλλον δεν είναι και τόσο ευοίωνες.
Το μέγαρο της πλημμύρας
Πηγές Εικόνων http://hungerstrike300.espivblogs.net
Στο κτίριο επί της οδού Πατησίων και Ηπείρου που εγκαταστάθηκαν κάποιοι από τους «ενοίκους» της Νομικής , μια και δεν χωρούσαν όλοι εκεί, οι εικόνες που μεταδόθηκαν ήταν συγχρόνως και σουρεαλιστικές και συμβολικές. Μέσα σ’ αυτό το ανακαινισμένο αρχοντικό, που παραχωρήθηκε για κάποιες μέρες από κάποιον ιδιώτη, με το άψογο ανακαινισμένο περιβάλλον τα άψογα πατώματα, τις μεγάλες μαρμάρινες σκάλες και του ακριβούς πολυελαίους, στα επίσης άψογα πατώματα βρίσκονταν στοιβαγμένοι σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλον καμιά εκατοστή μετανάστες , προφανώς εξαντλημένοι και από την απεργία πείνας. Τι πιο συμβολικό θα μπορούσε να φανταστεί κανείς για την εικόνα του σημερινού κόσμου. Τριγύρω ο πλούτος που δεν μπορείς να τον αγγίξεις και στη μέση οι μάζες που πεθαίνουν από την πείνα.
Αν έχει δει κανείς κανένα ντοκυμαντέρ για τι συνθήκες της ζωής στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν και άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής κυριολεκτικά θα φρίξει για τις συνθήκες ζωής των κατοίκων αυτών των χωρών. Ένας κόσμος που βασιλεύει η πείνα και η δυστυχία. Και θα καταλάβει καλύτερα τις αιτίες που οδηγούν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωρών να ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι στο άγνωστο, γνωρίζοντας τους κινδύνους που πρόκειται να αντιμετωπίσουν και επίσης γνωρίζοντας ότι πολλοί δεν θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους. Άνδρες γυναίκες και παιδιά, ξεκινούν αυτό το ταξίδι προς το άγνωστο. Πολλοί πεθαίνουν στη διαδρομή καθώς διασχίζουν χιονισμένες κορυφές, περνούν ποτάμια και καμιά φορά ναρκοπέδια στο δρόμο τους. Όσοι καταφέρουν να φτάσουν στα παράλια της Τουρκίας στοιβάζονται σε βάρκες τω λαθρεμπόρων, για να μεταφερθούν στον κατ’ αρχάς προορισμό τους, την Ελλάδα, αν και για πολλούς δεν είναι αυτός ο τελικός προορισμός που επιδιώκουν. Κάποιοι άλλοι περνάνε από τα μονοπάτια του Έβρου. Κάποιοι άλλοι χωρίς να το περιμένουν, βρίσκουν στο δρόμο τους πιο πολυτελή και ασφαλή μέσα μεταφοράς, χωρίς να γνωρίζουν ότι ο τελικός προορισμός τους θα είναι κάποιο χειρουργικό τραπέζι, για να γίνουν άθελά τους δότες οργάνων και να χάσουν τη ζωή τους σ’ ένα αποστειρωμένο περιβάλλον.
Οι μετανάστες απεργοί πείνας στην πορεία στην Αθήνα -23/02/2011
Πηγές Εικόνων http://athens.indymedia.org
Αυτό είναι ένα μέρος της σημερινής πραγματικότητας του κόσμου μας, που κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει. Το άλλο μέρος είναι οι χώρες υποδοχής αυτών των δυστυχισμένων και ιδιαίτερα στην περίπτωσή μας η Ελλάδα. Και εδώ είναι που το πρόβλημα δεν έχει λύση. Πιθανόν σε άλλες καλύτερες εποχές, σε εποχές ανάπτυξης και σχετικής ευμάρειας, όπως αυτές που ζούσε η Ελλάδα μέχρι πριν λίγα χρόνια, το πρόβλημα να ήταν λιγότερο οξύ. Σε καλές εποχές δηλαδή, είναι πιθανόν η Ελλάδα να μπορούσε να μπορούσε να εντάξει σταδιακά στον κοινωνικό της ιστό και να αφομοιώσει γύρω στο 1 με 1,5 εκατομμύριο μετανάστες, ώστε να γίνουν κανονικά και ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας. Στις σημερινές μέρες αυτής της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, που έχει ρίξει επισήμως στην ανεργία γύρω στις 700.000 άτομα, πράγμα που ανεπισήμως πιθανόν να ξεπερνούν το 1 εκατομμύριο, η Ελλάδα δεν έχει καμιά δυνατότητα δώσει λύση στο περίπου 1,5 εκατομμύριο μετανάστες που βρίσκονται σήμερα στο έδαφός της, αν και ο αριθμός είναι αυθαίρετος. Μάλλον γνωρίζουμε πάνω κάτω τον αριθμό των νομιμοποιημένων μεταναστών, αλλά κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το αριθμό αυτών που έχουν εισέλθει κατ’ άλλους παράνομα και κα’ άλλους παράτυπα, ανάλογα με την πολιτική θέση που εκπροσωπεί. Ακόμη και οι νόμιμοι μετανάστες σε μεγάλους αριθμούς δυσκολεύονται πια να βρουν δουλειά, όπως συμβαίνει εξ άλλου και για τους άνεργους Έλληνες. Και όλοι έχουμε δει τον τελευταίο κυρίως χρόνο το πόσο αυξάνεται η παραβατική συμπεριφορά, όταν κάποιος δεν έχει να φάει. Όταν δεν έχεις να φας, θα κλέψεις, θα ληστέψεις, θα φτάσεις και στο φόνο για λίγα ευρώ, όπως σε καθοδηγεί το ένστικτο της επιβίωσης, είτε είσαι Έλληνας, είτε είσαι μετανάστης. Και να μην υπήρχε κανένας μετανάστης στη χώρα μας η Ελλάδα θα βρισκόταν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, από τη μεριά της κοινωνικής συνοχής και ισορροπίας, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, που κανείς δεν γνωρίζει ούτε πως, ούτε πότε ούτε αν θα τελειώσει και σε ποια κατάσταση θα βρισκόμαστε τότε.
Η παρουσία 1-1,5 εκατομμυρίου μεταναστών κάνει απλά το πρόβλημα πολύ οξύτερο, αλλά και μοιραία δημιουργεί και άλλα αντανακλαστικά. Μια κοινωνία σε κρίση συχνά δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους και κανείς δεν ξέρει αν αυτοί θα είναι οι μετανάστες ή κάποιοι άλλοι. Ήδη η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια. Οι επιθέσεις στο δρόμο σε πολιτικούς, όπως ο Κώστας Χατζηδάκις και ο Κώστας Σημίτης, το κίνημα κατά των διοδίων και των αυξημένων εισιτηρίων των συγκοινωνιών, είναι ίσως μικρά δείγματα, αλλά σημειολογικά δείχνουν ότι κάτι έχει αρχίσει να βράζει υπογείως. Κανείς δεν ξέρει τι θα μπορούσε να επακολουθήσει αν μια πιθανή βίαιη εκκένωση της Νομικής οδηγούσε σε σύρραξη. Ποιοι εναντίον ποιών, είναι το ερώτημα.
Το ζήτημα είναι πως αντιμετωπίζεται το θέμα από δω και πέρα. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο. Το μείγμα συγκέντρωσης πληθυσμών διαφορετικής προέλευσης, στον ίδιο χώρο, σε στιγμές κρίσης, είναι από τη φύση του εκρηκτικό. Ακόμη και ο Αλέκος Αλαβάνος, που διακρίνεται για τα φιλομεταναστευτικά του αισθήματα, σε μια τηλεοπτική του παρουσία, στο Άλτερ μετά την εκτόνωση της κρίσης παραδέχτηκε ότι η Ελλάδα δεν χωράει άλλους μετανάστες. Και ενώ είναι δεδομένο ότι πολλοί από τους μετανάστες που βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα θα ήθελαν σαν τελικό προορισμό άλλη χώρα της Ευρώπης, η λεγόμενη συνθήκη «Δουβλίνο 2», μας αναγκάζει να «επαναεισάγουμε» στη χώρα μας όσους τυχόν «εξάγουμε» σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Δηλαδή είτε εμείς το θέλουμε είτε όχι, είτε εκείνοι το θέλουν είτε, όχι, όσοι έφτασαν εδώ κυρίως λαθραία, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη χώρα μας. Η απόφαση του Χρήστου Παπουτσή να δημιουργήσει το τείχος των 12 χιλιομέτρων στον Εύρο, από όπου τα τελευταία χρόνια περνάνε γύρω στα 200 άτομα την ημέρα, είναι μια αναγκαστική απόφαση, που θα δώσει κάποιο συμβολικό σήμα για το ότι η Ελλάδα δεν θέλει άλλους μετανάστες, αλλά μένει να δούμε κατά πόσο θα λειτουργήσει και πρακτικά. Η συνδρομή της Frontex έδωσε κάποια αποτελέσματα στο επίπεδο της θαλάσσιας μετανάστευσης, αλλά μια Ελλάδα με τόσο εκτεταμένα σύνορα και με δεδομένες τις διοικητικές αδυναμίες του συστήματος, είναι αδύνατον να ελέγξει επαρκώς τα σύνορά της. Έστω κι αν οι αριθμοί μειωθούν στο μέλλον οι μετανάστες πάντα θα βρίσκουν κάποιο τρόπο να μπουν στην Ελλάδα, ακόμη και εκείνοι που θα ήθελαν να βγουν το ταχύτερο για να πάνε σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης. Το αν είναι κανείς ρατσιστής ή αντιρατσιστής έχει πια ελάχιστή σημασία.
Αντικειμενικά και κοινωνιολογικά η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, που όχι μόνο δεν έχει λύση, αλλά κάθε μέρα θα γίνεται και οξύτερο. Και κάποια στιγμή θα πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Πέρα από την οικονομική κρίση δυστυχώς, υπάρχει μια ακόμη «καυτή πατάτα» που κάποια στιγμή θα σκάσει στα χέρια μας και στα χέρια των ίδιων των μετανανστών. Και για τη ώρα δεν διαφαίνεται καμία επαρκής λύση.
Τα νέα από τον ΟΗΕ είναι ακόμη πιο δυσοίωνα. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ τα επόμενα δέκα χρόνια, για λόγους πολιτικούς, κλιματικούς, κοινωνικούς ή οικονομικούς, γύρω στα 260 εκατομμύρια μετανάστες από την Ασία και την Αφρική θα επιχειρήσουν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Το τι θα γίνει σ’ αυτήν την περίπτωση κυριολεκτικά δεν το χωράει ο νους μας. Όπως όλα δείχνουν βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή αλλαγή στις παγκόσμιες ισορροπίες και για τις οποίες κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η λύση.
Θα ζήσουνε κοντά μας
To άρθρο ανήκει στην κατηγορία Society | Economy | Politics | Thesis και έχει tags: 300 μετανάστες εργάτες απεργοί πείνας | hunger | strike | ανεργία | αξιοπρέπεια | δικαιώματα |Δικτατορία | επιβίωση | νομιμοποίηση | Πόλεμος | Υπατία | φτώχια
Σχόλια