ΤΟ ΞΕΦΡΑΓΚΟ ΑΜΠΕΛΙ...

Citizens of Tournai bury plague victims. These are

fortunate to have coffins. Most victims 

were interred in mass graves

του Κώστα Χαρδαβέλλα

Τη στιγμή που είναι έτοιμοι να εισβάλλουν στη χώρα 1.000.000 λαθρομετανάστες από τη Βόρεια Αφρική, στον Έβρο έχει δοθεί εντολή σε αστυνομικούς και συνοριοφύλακες να μην προχωρούν σε βίαιες ενέργειες σε περιπτώσεις σύλληψης αλλοδαπών στην Ελλάδα!!!

Το newsbomb.gr έχει συγκεκριμένη αναφορά αστυνομικών και ένστολων που υπηρετούν στον Έβρο, ότι σε ερώτημά τους προς τους ανωτέρους τους τι κάνουν στην περίπτωση που οικονομικοί μετανάστες περνούν το ποτάμι παίρνουν την απάντηση: «Όχι βίαιες ενέργειες για την επιστροφή τους στην Τουρκία. Απλά σύλληψη και μεταφορά στα κέντρα παραμονής των λαθρομεταναστών».

Επίσης η FRONTEX που εννοείται ότι ασχολείται με την παρεμπόδιση λαθρομεταναστών στη χώρα μας, απλά τους καταγράφει από που έρχονται και σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θέλουν να πάνε.

Όσον για το φράχτη που εννοείται θα ανεγερθεί για να εμποδίσει την είσοδο των οικονομικών μεταναστών δεν υπάρχει ακόμα ούτε στα σχέδια.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα η Ισπανία καθόρισε τις εξής υποχρεώσεις για μετανάστευση αλλοδαπού, ακόμη και πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έτσι ένας Έλληνας που θέλει να εγκατασταθεί στην Ισπανία πρέπει να προσκομίσει: 1) Αντίγραφο ποινικού μητρώου από την Ελλάδα, 2) Αντίγραφο ποινικού μητρώου από τη χώρα στην οποία εργαζόταν προηγουμένως, 3) Αντίγραφο από την Interpol ότι δεν υπάρχει ένταλμα σύλληψης εναντίον του, 4) Εξέταση από το ισπανικό ΙΚΑ για ηπατίτιδα, Aids, φυματίωση και άλλες μολυσματικές ασθένειες.

Με το δεδομένο ότι στην Ισπανία απαγορεύεται ιδιοκτήτης να ενοικιάσει το διαμέρισμά του σε αλλοδαπό που δεν έχει άδεια παραμονής, ο μετανάστης είναι υποχρεωμένος να μένει σε ξενοδοχείο μέχρι να καταθέσει τα προαναφερθέντα έγγραφα για να πάρει την άδεια από το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Αλλά αυτά γίνονται στην Ισπανία και όχι σε μια χώρα που μοιάζει σε ξέφραγο αμπέλι, όπως είναι η Ελλάδα.

σσ: Εδω οι άνθρωποι του ΚΕΕΛΠΝΟ τρώνε ξύλο απο τους "εργολάβους" της λαθρομετανάστευσης μέσα στην Αθήνα (πολλά τα λεφτά της λαθρομπίζνας γαρ), και κανείς απο το υπουργείο υγείας δεν φαίνεται να "θυμάται" πως τα φθηνότερα όπλα μαζικής καταστροφής θα είναι μερικοί φορτωμένοι με τους κατάλληλους ιούς "κομμάντος-λαθρομετανάστες", που θα εισβάλουν ανενόχλητοι απο τον Εβρο ανάμεσα στους 300 καθημερινά λάθρα εισερχόμενους και -σαφέστατα-υγειονομικά ανέλεγχτους...

(Ετσι τέλειωσε  η αθηναική δημοκρατία και ο χρυσός αιώνας του Περικλέους, με τους Αθηναίους να αποδεκατίζονται από  την επιδημία πανώλης (πιθανόν βουβωνικής) που εξαφάνισε περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού και τα μολυσμένα πτώματα να μην χωράνε στον Κεραμεικό...

Ο λοιμός της Αθήνας κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο 430 -427 π.Χ.

...ομως, καθώς πλησίαζε το φθινόπωρο στην πόλη, στην περίλαμπρη πόλη της θεάς Αθηνάς έπεσε μια φοβερή συμφορά, ένας φοβερός λοιμός.
Ο λοιμός επεκτάθηκε τάχιστα. Πρόσβαλλε παιδιά και άμαχο πληθυσμό κάθε ηλικίας ακόμα και οπλίτες. Κράτησε περίπου 4 χρόνια και εξόντωσε το 1/3 του πληθυσμού της Αττικής. Στο λοιμό συντέλεσε και ο εγκλεισμός του λαού του κατά καιρούς στα τείχη των Αθηνών, στα μακρά τείχη και στον περιτειχισμένο Πειραιά. Εκτός του άμαχου πληθυσμού πρόσβαλλε και οπλίτες που εξόντωσε πάνω από 1.500 άντρες.
Πολλοί διερωτώνται από πού εισέβαλε ο φοβερός αυτός λοιμός; Το κράτος της Αθήνας, και για να ακριβολογούμε η αυτοκρατορία των Αθηνών διεξήγαγε εμπόριο σε όλη τη Μεσόγειο και με τα Μεσογειακά παράλια της Αφρικής. Επομένως οι Πειραιώτες είχαν επικοινωνία όχι μόνο με τους λαούς αυτούς, αλλά στα εμπορικά τους πλοία είχαν και πληρώματα απ’ αυτούς. Επίσης το δουλεμπόριο δεν απαγορεύονταν και στην αγορά του Πειραιά υπήρχε ειδικός χώρος που πουλιόνταν δούλοι και δούλες φερμένους και από την Αφρική.
Άρα η πιο πιθανή πηγή του μικροβίου ήταν να μεταφέρθηκε από την Αφρική. Επειδή οι κάτοικοι του Πειραιά υδρεύονταν από δεξαμενές και το νερό ήταν στάσιμο και γι’ αυτό η μετάδοση της επιδημικής νόσου ήταν εύκολη. Εκτός τούτου δούλους και δούλες αγόραζαν κατά το πλείστο οι Αθηναίοι. Με 130 έως 150 δραχμές πωλούνταν οι κοπέλλες και τα παλικάρια και ανάλογα με την ηλικία άνω των 20 ετών στα 50 οι τιμές κατέβαιναν έως και 35 δραχμές. Αν μία δούλη ή ένας δούλος είχε μικρόβιο που δεν είχε ακόμα επωασθεί και εκδηλωνόταν η διάδοση του μικροβίου ήταν ευκολότατη, διότι οι δούλες και οι δούλοι κατοικούσαν μέσα στις οικογενειακές εστίες.
Φαίνεται, ότι δια πρώτη φορά ο επιδημικός αυτός λοιμός εμφανίστηκε στην Αθήνα και δεν απομονώθηκαν οι πρώτοι ασθενήσαντες και η διάδοση ήταν ραγδαία, επειδή ο συνωστισμός μέσα από τα τείχη ήταν μεγάλος λόγω του πολέμου.
Όμως ποια να ήταν η φονική αυτή ασθένεια; Να ήταν δάγκειος πυρετός, πανώλη, οστρακιά, τύφος; Σήμερα, ύστερα από 2.440 χρόνια οι γιατροί αποφαίνονται, ότι η πιο πιθανή λοιμώδης ασθένεια ήταν ο τυφοειδής πυρετός. Οι Αθηναίοι γιατροί, οι Ασκληπιάδες δεν μπόρεσαν να κτυπήσουν το μικρόβιο. Σωτήρια λύση ήταν ν’ ανοίξουν οι πύλες των τειχών και να σκορπίσουν όλοι στους αγρούς και ο ένας μακριά από τον άλλο, αλλά αυτό δεν ήταν εφικτό. Τι θα έτρωγαν; Που θα κοιμούνταν; Κι όταν ξανάρχονταν οι Σπαρτιάτες; Θα ήταν υποχρεωμένοι να ξανακλειστούν στα τείχη. Τότε τα μικρόβια δεν είχαν καθόλου μελετηθεί και επομένως δεν υπήρχαν αντίδοτα.
Ποια όμως ήταν τα συμπτώματα της λοιμώδους αρρώστειας: Σ’ όποιο μικρό ή μεγάλο μετεδίδετο το μικρόβιο ανέβαζε πυρετό. Κοκκίνιζαν το πρόσωπο και τα μάτια, κοκκίνιζε ο λάρυγγας και η γλώσσα, άρχισε να φλέγεται το στήθος, δυσκολευόταν η αναπνοή, κατέβαινε η φλόγωση στο στομάχι, έκανε εμετούς και δεν μπορούσε ο ασθενής να σιτιστεί. Ύστερα η φλόγωση κατέληγε στην κοιλιά και επακολουθούσαν συνεχείς διάρροιες. Όλο το σώμα καιγόταν και πολλοί έπεφταν στα πηγάδια για να γλυτώσουν από τη φλόγωση και τέλος το σώμα γέμιζε φλύκταινες και το πρόσωπο παραμορφωνόταν. Στους 100 γλίτωνε ένας, αν ήταν νέος. Ένας από αυτούς που επέζησαν ήταν και ο Θουκυδίδης που τότε ήταν 30 ετών. Αν και προσεβλήθη, κατάφερε και γλίτωσε σωματικά, και ψυχικά και μας άφησε ένα αιώνιο γραπτό μνημείο, έγραψε την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου από τα αίτια 479 π.Χ. έως 413 π.Χ. και επειδή απεβίωσε το διάστημα ως το 403 π.Χ. το συνέγραψε ο Ξενοφών.
Εάν μερικά μεγάλης ηλικίας κατάφερναν να επιβιώσουν, πάθαιναν αμνησία ή παραλυσία. Περισσότεροι ολική και οι ελάχιστοι μερική. Και τώρα ας κάνουμε μια περιήγηση στην πόλη της Αθήνας τη χρονιά του 429 π.Χ. Πλησιάζουμε στην πύλη των τειχών ερχόμενοι από το δρόμο που οδηγούσε προς τις Αχαρνές. Οι φρουροί άνοιξαν το ένα φύλλο της βαριάς σιδερόφρακτης πόρτας και μπαίνουμε στην πόλη. Απέναντι μας η Ακρόπολη στις δόξες της, έγχρωμη, λαμπρή. Στους δρόμους λίγοι κυκλοφορούν. Το θέαμα στην πόλη φρικώδες. Πτώματα εδώ, πτώματα εκεί και πολλά σε αποσύνθεση. Ακόμα και μέσα σε ναούς διαβιούν άνθρωποι και έξω από αυτούς πτώματα. Οι εντεταλμένοι του Δήμου φορείς δεν προλαβαίνουν να τους ενταφιάζουν έστω και σωρηδόν. Να εδώ είναι το σπίτι της δεκάχρονης Μύρτιδος. Όλη η οικογένεια εξολοθρεύτηκε, οι γονείς της, ο αδελφός της και η ίδια. Αυτή την ώρα μια άμαξα του Δήμου ήρθε και φορτώνει τα 4 πτώματα. Τα μάτια μας γέμισαν δάκρυα. Σαν να ακούσαμε τη φωνή της Μύρτιδος ικετευτικά να λέει: θέλω να ζήσω, να ζήσω…» καθώς έφευγε η άμαξα. Ο ενταφιασμός έγινε σε ένα τάφο στον Κεραμεικό.
Η Μύρτις, η δεκάχρονη Αθηναία ύστερα από 2.429 χρόνια ήρθε εικονικά στη ζωή και με ένα γλυκό χαμόγελο μας υποδέχεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της λεωφόρου Πατησίων. Ανευρέθηκε ο τάφος της οικογενείας και η Μύρτις σαν να προσπαθούσε να αναβιώσει διατήρησε το κρανίο της ανέπαφο και μόνο ένα κομμάτι έλειπε από τη μυτούλα της. Βάσει του κρανίο της οι επιστήμονές μας στους οποίους υποκλινόμαστε με θαυμασμό, αναπαράστησαν το κεφαλάκι της και το σωματάκι της πάνω από τον κοιλιακό χώρο. Σαν να ξέχασε τη φλόγωση του κορμιού της, όταν το κατάτρωγε ο λοιμός και με τα ζωντανά λαμπερά της μάτια, μας ψιθυρίζει: Να’ μαι, ζω, είμαι η Μύρτις που μπήκα στον τελειωμένο Παρθενώνα και είδα και τον Περικλή και την ομορφιά της Ασπασίας. Στην Ακρόπολη της Αθήνας νόμιζα, ότι βρισκόμουν στους ουρανούς και όχι στη γη και ότι αυτά ήταν έργα Θεών και όχι ανθρώπων.

 Ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης στην Αθήνα.

Με την εισβολή της λοιμώδους ασθένειας σίγουρα θα χρησιμοποιήθηκαν θεραπευτικά βότανα, αλλά δεν ήταν αναποτελεσματικά. Η μετάδοση του λοιμού ήταν ραγδαία. Ο Περικλής κάλεσε τον Ιπποκράτη, από την Κω που ήταν τότε 43 ετών το γνωστό για τις ιατρικές του θεραπευτικές ικανότητες και τις μελέτες του. Όσο όμως να έρθει ο Ιπποκράτης ο Περικλής έχασε από το λοιμό τον πρώτο γιό του τον Ξάνθιππο, αλλά εμπρός στο νεκρό γιό του το δευτερότοκο Πάραλο κατέρρευσε. Έκλαψε, λύγισε και εξηντάρης καθώς ήταν κατέρρευσε.
Ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου του 429 π.Χ. γύρισε στην κατοικία του με πυρετό. Η Ασπασία τον απομόνωσε σε ξεχωριστό δωμάτιο. Είχε χάσει πολλούς φίλους του και είχε μειωμένη ψυχική αντίσταση και κατ’ επέκταση και σωματική. Γρήγορα ο λοιμός κυριάρχησε στο σώμα του. Ο Πρόεδρος αν και φλογιζόταν από το λοιμό και πληγιασμένος συνέστησε στην Ασπασία να ξαναπαντρευτεί για να ζήσει η ίδια και ο γιός του που απέκτησε με την Ασπασία. Ένα δειλινό ύστερα από ένα μήνα ο Πρόεδρος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας άφησε το πνεύμα του να περάσει στην αιωνιότητα, το δε όνομά του η δόξα το πήρε στα φτερά και το ταξιδεύει σε ατέλειωτους αιώνες.
Η Ασπασία τον έκλαψε γοερά. Με κουρεμένο γουλί το κεφάλι της το συνόδεψε στον Κεραμικό με πλήθος κόσμου χωρίς να ξεσκεπάσει το πληγιασμένο πρόσωπό του. Τάφηκε στη δεξιά πλευρά του Διπύλου, αλλά μέχρι σήμερα ο τάφος του δεν ανευρέθη. Ο Ιπποκράτης στην Αθήνα ήρθε μετά το θάνατο του Περικλή.
Αλλά ο Ιπποκράτης τί θεραπευτικά και προληπτικά μέσα υπέδειξε;
Συνέστησε να καίγονται οι νεκροί. Να βράζουν το νερό και ύστερα να το πίνουν. Να απομονώνουν τους αρρώστους και όσοι τους φροντίζουν να μην εισπνέουν την αναπνοή τους και να πλένουν τα χέρια τους. Να ανάβουν φωτιές και να κάθονται γύρω από αυτές. Επίσης στους δρόμους και στις πλατείες να έχουν συνεχώς αναμμένες φωτιές για να καθαρίζει η ατμόσφαιρα. Φαίνεται όμως, ότι θα συνέστησε και ειδικά αφεψήματα και κατάφερε να περιορίσει τον λοιμό, γιατί οι Αθηναίοι εξέδωσαν ειδικό δόγμα ευχαριστιών και επαίνου για το διάσημο γιατρό και η σίτισή του γινόταν στο Πρυτανείο τιμής ένεκεν δωρεάν. Σήμερα η λέξη λοιμός ζει ακόμα στα χείλη των Ελλήνων και οι συναφείς αυτού άλλες λέξεις: λοίμωξη, λοιμώδης, λοιμοκαθαρτήριο, απολύμανση, απολυμαίνω, απολυμαντικό και απολοιμοκτονικό. Στην αιώνια ελληνική γλώσσα υπάρχει κι άλλη λέξη με την ίδια ηχητική λιμός που σημαίνει πείνα. «Σώσον Κύριε τον λαόν σου από λοιμού και λιμού» ακούγεται στην εκκλησία.